تکرار هر روزه یک فاجعه
حادثه سقوط اتوبوس حامل سربازان نیروی زمینی به دره در مسیر شهر نی ریز استان فارس و کشته و مجروح شدن جمع کثیری از سربازان وطن تیتر یک بسیاری از خبرگزاری و شبکه های اجتماعی در هفته گذشته بود،حادثه ائی که مشابه آن هر روز در ابعادی کوچکتر در تمام جاده های کشور اتفاق می افتد.
در همین دو هفته گذشته چندین فقره تصادف جرحی و فوتی در جاده های شهر آبسرد و اطراف آن اتفاق افتاده و تقریباً هر روز شاهد وقوع یک تصادف شدید در مسیر جاده فیروزکوه حد فاصل گیلاوند تا سیدآباد و همچنین مسیر آبسرد-ایوانکی و جاده های فرعی روستائی منطقه هستیم.
اما اشکال کار کجاست؟چرا تلفات جاده ائی در کشور ما در طول یکسال از تلفات جنگ بیشتر شده و چرا ایران در صدر کشورهای پر تلفات از نظر سوانح جاده ائی قرار گرفته؟اشکال از رانندگی ماست یا استاندارد نبودن ماشین ها و جاده ها؟اشکال از ضعف قانون است یا قانون گریزی ما؟
بررسی علل تصادفات در ایران در اغلب موارد نشان دهنده تاثیر بالای «خطای انسانی و تقصیر رانندگان»در وقوع حوادث جاده ائی می باشد،سرعت و سبقت غیر مجاز در کنار عدم رعایت قوانین از سوی رانندگان موجب شده تا جاده های ایران تبدیل به جاده های مرگ شوند.
هنگامیکه رانندگان جاهل و مغرور ایرانی در جاده های کم عرض با سرعت بالای 100 کیلومتر رانندگی می کنند و بدون رعایت فواصل طولی و جانبی و بصورت ناگهانی و بدون استفاده از چراغ راهنما از چپ و راست سایر خودروها سبقت غیر مجاز می گیرند و یا هنگامیکه در حالت خواب آلودگی و یا در حین استفاده ار تلفن همراه بدون توجه به جلو و کنار در جاده ها کورس سرعت می گذارند آیا می توان توقعی جز تصادف و واژگونی داشت؟
هر چند خودروهای ایرانی چندان استاندارد و ایمن نیستند و هر چند که جاده های ما در بسیاری از موارد فاقد کیفیت و استاندارد لازم هستند اما هیچ کدام از این موارد دلیل اصلی نرخ بالای تصادفات در ایران نیست،دلیل اصلی من و شما هستیم که در جاده باریک و فاقد شانه خاکی آبسرد-ایوانکی قصد داریم از همه سبقت بگیریم و در جاده باریک و کوچه باغی آبسرد-زان با سرعت 120 کیلومتر در ساعت مسابقه رالی برگزار کنیم.
اشکال از ماست که بدون داشتن گواهینامه موتور سیکلت، بی محابا سوار موتور می شویم(آن هم بدون کلاه ایمنی به همراه جمع دوستان) و یا اجازه می دهیم کارگران افغانی ما که هیچ آشنائی با قوانین رانندگی ندارند در خیابان ها و جاده های آبسرد با به همراه چند مسافر پشت موتور ،مسابقه مرگ راه بیاندازند.
اشکال از ماست که عادت به معاینه فنی خودرو نداریم و از ماشین فقط ماشین سواری را یاد گرفته ایم و بدون چراغ و ترمز و... دل به جاده می زنیم.
آری اشکال از خود ماست وگرنه چرا جاده های کوهستانی فوق العاده باریک و بدون حفاظ در کشورهای چین و پاکستان و نپال که بر فراز دره هائی با عمق بعضاً چند صد متر احداث شده اند این همه تصادف و تلفات ندارند؟چرا پاکستان و هند و بنگلادش که ماشین های روز اروپائی را در اختیار ندارند دچار این همه حادثه نمی شوند.
هنگامیکه قانون گریزی در کشور ما تبدیل به ارزش شده و بسیاری از ما به رانندگی با سرعت های فوق العاده بالا و لائی کشی و حرکات خطرناک در جاده افتخار می کنیم نباید انتظار امنیت در جاده ها را داشت!هنگامیکه ما حدفاصل دو دوربین ثبت سرعت رکورد سرعت را می شکنیم و پس از نزدیک شدن به دوربین به ناگاه و بدون توجه به عقب سرعت خود را تا حد توقف وسط اتوبان پائین می آوریم نباید توقع سفری سلامت را در این جاده ها داشت...!
شاید مناسبترین جمله ائی که بتوانیم در مورد حوادث جاده ائی در ایران بکار ببریم «تکرار هر روزه یک فاجعه»است چرا که ما هر روز شاهد تکرار فاجعه قتل عام عزیزانمان در جاده های مرگ هستیم و همواره فکر می کنیم که مرگ فقط برای دیگران است غافل از اینکه ممکن است روزی ما هم قربانی همین سبک رانندگی وحشتناک شویم.
